Maandag 12 mei

In Dagboek van een Poes van Remco Campert verbaast poes Poef zich over het staartloze leven van de mens. Zij ziet haar staart als een essentieel onderdeel van haar bestaan. Het is inderdaad zo dat katten hun emoties lijken uit te drukken met hun staart. Staart omhoog? Blij! Staart zwiepend? Geïrriteerd! Staart tussen de poten? Bang! Tot nu toe was de staart voor de kittens een toevallig aanhangsel. Af en toe was het in beeld. Af en toe kon er op geknaagd worden. Vandaag is het nestje kittens staartbewust geworden. Zowel van hun eigen staart als die van hun broertjes, moeder Phoibe en oom Boefje. De staart is een interessant iets. Je kunt er op jagen, in klauwen, op kauwen. En hij beweegt! Die van hun broertjes zijn klein en moeilijk te vangen. Die van Phoibe en Boefje zijn amper te missen. Over hun eigen staart krijgen ze steeds meer coördinatie. Zo drukken ze er basisemoties als blij, boos en bang mee uit. Ook vouwen ze hem zoals een echte poes betaamt om zich heen als ze zitten of liggen. Waarschijnlijk omdat ik er een paar keer op ben gaan staan. Ze jagen nog niet op hun eigen staart. Ik ben benieuwd wanneer dat gaat gebeuren. Voorlopig houden ze het op het lastig vallen van hun staartige omgeving. Ze worden ware worstelkoningen. Het is mooi om te zien hoe ruig het lijkt, maar hoe voorzichtig het er eigenlijk aan toe gaat. Hoewel we vaak denken dat katten vechters zijn, is een heus gevecht juist wat een kat eigenlijk ten allen tijde probeert te vermijden. In het nest leggen ze de basis voor hun toekomstige loer-, dreig- en stoeiskills.